Vandaag staan Thaise curry-kokossoep met gember gehaktballetjes (foto boven), sushi en pasta met pompoen, pastinaak en geitenkaas en daarbij een bietjessalade op het menu.
Je moet het maar weten, maar sushi rijst kan niet geforceerd worden afgekoeld, omdat het anders niet voldoende blijft plakken. Daar moet ze dus rekening mee houden: vanochtend eerst de sushi rijst koken en die langzaam laten afkoelen. Er komt dus ook veel logistiek bij kijken.
Iedere maaltijd bestaat uit 500 gram voedsel: 100 gram vlees of vis, 200 gram groente en 200 gram koolhydraten (rijst, aardappel, pasta).
Je moet het maar weten, maar sushi rijst kan niet geforceerd worden afgekoeld, omdat het anders niet voldoende blijft plakken. Daar moet ze dus rekening mee houden: vanochtend eerst de sushi rijst koken en die langzaam laten afkoelen. Er komt dus ook veel logistiek bij kijken.
Iedere maaltijd bestaat uit 500 gram voedsel: 100 gram vlees of vis, 200 gram groente en 200 gram koolhydraten (rijst, aardappel, pasta).
Gemiddeld heeft ze zo'n 50 bestellingen per week. Klanten krijgt ze vooral via mond-op-mondreclame. Ze wil groeien naar 80 bestellingen. Meer hoeft niet en kan qua capaciteit amper.
En wat als je nu heel veel bestellingen op een dag krijgt? Inge: Met Kerst - ik maakte toen 8 verschillende gerechten - zat ik snel op 29 bestellingen. Bij 35 bestellingen ben ik gestopt. Het was heel hard werken - ik ben al 1,5 uur bezig geweest met het inpakken van de maaltijden, maar het is uiteindelijk gelukt. De dag daarna kon ik gelukkig uitrusten. En het geeft een geweldige kick dat het altijd weer lukt!
Gegaard en ongepaard voedsel blijken niet in dezelfde koelkast te mogen, dus heeft ze een paar koelkasten. Die voor gegaard (bereid) voedsel heten terugkoel koelkasten (foto boven). Daarin wordt het voedsel geforceerd gekoeld naar 7º.
En niet alleen vakmanschap in het koken en in de logistiek, maar ook in het presenteren. De maaltijden worden mooi opgemaakt en meegegeven in porseleinen kommen. Ze worden goed en hygiënisch ingepakt en er wordt een leuk en informatief kaartje bij gemaakt, waarop staat wat er in zit en hoe je het het beste kunt opwarmen.
Klanten kunnen het bij haar thuis ophalen tussen 16.30 en 19.30 uur. Je krijgt het in een tas mee en thuis hoef je het alleen nog op te warmen. Ze geeft vanwege kwaliteitsredenen geen warme maaltijden mee. Kun je het eventueel ook een dag later nog eten.
En hoe komen die kommen dan bij je terug? Inge: Als klanten weer komen voor een nieuwe maaltijd nemen ze de schalen mee. Soms - als ik een beetje door mijn schalen heen ben - doe ik een rondje wijk om ze op te gaan halen. De meeste klanten zitten ook in de directe omgeving.
Klanten kunnen tot 9 uur bij haar bestellen voor diezelfde dag. Vandaag krijgt ze om 12 uur een telefoontje: kan ik voor vanavond nog wat bestellen? Inge zegt ja; het blijkt een nieuwe klant te zijn en ze weet het goed in het werk in te passen. Inge: Juist deze late - maar nieuwe - bestellers zijn vaak blijvertjes!
Mocht je denken: na het koken is het goed rusten? Dan begint een deel van het werk pas: het bedenken van de maaltijden, de administratie (heeft de klant betaald, aantal bestellingen etc.), foto's maken van de maaltijden voor o.a. Facebook, waarop ze haar maaltijden laat zien. Ze hoort graag van haar klanten wat ze er van vinden. Soms vraagt ze per email wat klanten er van vonden en of ze suggesties hebben.
Inge (36 jaar): Ik ben opgeleid aan de Hoge Hotelschool in Maastricht en heb bedrijfskunde gestudeerd aan de Erasmus Universiteit. In Maastricht dacht ik te leren koken, maar dat bleek niet zo. De kennis die ik van koken heb opgedaan, is van workshops en vooral veel doen en uitproberen.
Daarna heeft zij 10 jaar gewerkt bij Albron (marketing en inkoop), als interim manager en bij Eneco. Ze woont 7 jaar in Rotterdam.
Haar voorkeurskeuken is de Aziatische. Ze heeft veel inspiratie opgedaan in Thailand, Cambodja, Vietnam en Japan en maakte daar foto's van gerechten, die ze dan thuis namaakte. Ze houdt van de uitgesproken smaken van het Aziatische eten. Niet dat ze elke dag Aziatisch wil koken; ze houdt van afwisseling.
Voor late klanten heeft ze iedere dag twee reservemaaltijden. Niet dat daar een gewoonte van gemaakt moet worden, want het zijn eigenlijk de maaltijden voor het thuisfront. En we nemen aan dat haar kinderen - met zo'n kook als moeder - iets anders dan de 4 P's (patat, pizza, pasta en pannenkoeken) willen eten. Overigens wil ze haar maaltijden ook zelf - later opgewarmd - eten. Als er commentaar op haar eten zou komen, dan kan ze er in ieder geval over meepraten.
In juli 2013 is ze gestart met Inge's kookkunsten. Mede door omstandigheden - in gedachte was ze er al 10 jaar mee bezig - heeft ze de knoop doorgehakt. Niet onoverdacht: ze heeft een ondernemingsplan gemaakt en dat door andere laten becommentariëren. Zo wilde ze het eerst naast een (nieuwe) baan doen...
Inge: De initiële investering was niet hoog. Ik had al een goede keuken en heb alleen een oven en twee terugkoel koelkasten hoeven kopen. Uiteraard ben ik wel veel geld kwijt aan het voedsel zelf. En gros inkopen kan ik niet: zoveel maaltijden maak ik niet en het moet natuurlijk wel vers zijn.
Mocht je je inmiddels afvragen of ze familie is van de bekende Chriet Titulaer: hij blijkt haar vader te zijn.
Voor informatie klik hier voor de website van Inge's kookkunsten.
MozaProza
In het pand Schoonoordstraat 10A maken we kennis met Elles van der Veer van MozaProza, Atelier in glas en mozaïek. Elles maakt daar werk van glas-in-lood en repareert het, ze maakt juwelen en geeft workshops in glas-in-lood, mozaïek en juwelen maken.
Elles (46 jaar): Ik ben 14 jaar geleden gestart met mozaïek en werk sinds 3 jaar met glas-in-lood. Mozaïek doe ik - afgezien van het geven van workshops - niet meer zelf. Hoewel: ik doe mee aan een stadsinitiatief om de Maastunnel van mozaïek te voorzien, maar zekerheid of de keuze op dit initiatief valt, is er nog niet.
Reparatie van een glas-in-lood raam begint met goed meten.
Ik ben helemaal opgegaan in het werken met glas-in-lood. Dat vind ik nu leuker, maar met mozaïek werken werd me fysiek ook te zwaar. Al het sjouwwerk en vooral het knippen van de tegels werd me teveel.
Ik had eerder een atelier in Schiebroek, op de Peppelweg. Ik kwam daar in aanraking met glas-in-lood door een partij glas, schuurmachine en ander materiaal die ik voor weinig geld kon kopen. Ik ben zowel met mozaïek als glas-in-lood autodidact. In Schiebroek werd ik benaderd door een glas-in-lood vakman die werkruimte zocht. Dat kon in mijn atelier en van hem heb ik veel geleerd.
Daarna heeft Elles een atelier gehad in Bergpolder, maar de huur werd haar teveel. Ze vond toen een pand te huur in de Schoonoordstraat: meer ruimte voor een lagere huur. Ze deelt het pand met kunstenares Carine Hooykaas. Elles: Ik geef workshops hier, maar ook in buurthuizen of elders als alternatief feestje en bedrijfsuitje.
Elles: Mensen willen de glas-in-lood schuifdeuren weer terug in hun woning. Het is wel kostbaar. Zo kost de reparatie van zo'n schuifdeur al snel € 300. Wil je helemaal nieuw glas-in-lood voor een schuifdeur, dan moet je rekenen vanaf € 500. Met veel patronen, aparte kleuren of topkwaliteit glas, dan wordt het veel duurder. Gezien de hoeveelheid tijd die gaat zitten in repareren of nieuw maken, vinden wij dat kostbare wel meevallen.
Dat topglas komt uit Duitsland, het zg. kathedraalglas. Het is egaler (heeft veel minder afwijkingen) of een speciaal patroon.
Overigens zijn bepaalde kleuren tegenwoordig domweg niet meer te krijgen of te reproduceren. Dat is lastig bij reparatie. Ook het verschil in patina (bij glas de laag die er door ouderdom op is gekomen) maakt dat voor reparatie vakmanschap is vereist. Rood glas is vanwege de grondstoffen de duurste kleur glas.
Elles: Ik doe veel reparaties. Veel huizen in Noord zijn gebouwd tussen 1880 en 1940 en vaak is daarin glas-in-lood toegepast. Glas-in-lood gaat zo'n 80 tot 100 jaar mee. Er ontstaat op de lange duur teveel speling tussen het glas en het lood, waardoor het bol gaat staan en gaat rammelen. Dus is het logisch dat er nu veel te repareren is.
Het oude lood.
Elles: Lood veroudert sneller. Het wordt dan zachter en je peutert het zo los. Maar lood is toch zacht van zichzelf? Elles: Door het 'trekken' van het lood in strips, verandert de moleculaire structuur en wordt het hard en sterk. Vaak zit er ter versteviging staal achter het glas-in-lood, omdat het op den duur gaat uitzakken.
Elles: Glas-in-lood is ooit ontstaan om het goedkoop was. Je hebt geen grote stukken (toen duur) glas nodig; je kunt het maken met restjes.
Elles: Het is leuk om 'smokkelwerk' van de oorspronkelijke makers of reparateurs te zien. Dan zie je dat er ander glas is gebruikt of dat er een 'lijntje' lood bij is gezet. Vakkundig verstopt dus.
En voor je als vakvrouw begon? Elles: Ik heb gewerkt in de hulpverlening (voor die tijd MBO inrichtingswerk gedaan), de catering en allerlei ander werk. Je zou kunnen zeggen dat ik weinig gefocust ben, maar ik zoek altijd afwisseling in werk.
Voor informatie klik hier voor de website van MozaProza.
Foto's: Johannes Odé en Mick Otten
Tekst: Mick Otten
